Reisverhalen

De Malediven kunnen er niet aan tippen!

Na een lang en hectisch jaar op mijn werk en door corona, brachten de eerste mooie zonnige dagen in april 2021 bij mij de niet te onderdrukken behoefte naar boven om even te ontsnappen. Rust, ruimte en andere sferen waren de woorden die ik in gedachten had toen ik contact opnam met Marjolijn. Zanzibar was al lang een wens ergens bovenaan mijn reizenlijstje, en dit werd na een verdiepingsslag al snel versmald naar Pemba Island, het kleinere van de twee Zanzibar eilanden. Helemaal op het uiterste noordelijke puntje van het eiland vind je het Manta Resort, wat op google alleen maar positieve reviews heeft en een website waarbij je je ogen uit kijkt. Gecombineerd met hun aandacht voor conservatie, sustainability, en community wist ik direct dat dit het moest worden.

Zo gezegd, zo gedaan, en het boeken was snel geregeld. De presidentswisseling in Tanzania bracht even wat onzekerheid met zich mee, wat zou het nieuwe coronabeleid van deze regering worden, maar het werd al snel duidelijk dat een negatieve PCR test en wat overige goed te volgen maatregelen (gelukkig geen quarantaine periode) voldoende waren om Tanzania in te komen. De recente persoonlijke ervaringen van Marjolijn in Tanzania versterkten mijn idee dat ik wat corona betreft eigenlijk beter daar kon zijn dan hier in NL. Daarna was het alleen nog een kwestie van wachten tot de vertrekdatum aanbrak (en de negatieve uitslag van mijn geplande PCR test), en ondertussen familie, vrienden en collega’s lekker te maken met mijn reisplannen. Deze uitgebreid gedeelde voorpret bracht heel wat positieve energie met zich mee, wat de trip alleen bijna al de moeite waard maakte.

Een bijna verlaten Schiphol en een slechts voor een vijfde gevuld Emirates vliegtuig versterkten het surreële gevoel van op vakantie gaan in deze tijden. De domestic terminal op Zanzibar airport en later het kleine 10-seater vliegtuigje naar Pemba brachten nostalgische herinneringen met zich mee, aan regelmatige op en neer vluchten tussen Zuid Soedan en Kenia, voor een werksituatie jaren eerder. Het uitzicht was deze keer echter onovertroffen. Ja, het water is echt zo geweldig blauw dat er niet voldoende woorden zijn om alle tinten te omschrijven, de zandstranden zijn echt zo wit, en Pemba zo geweldig groen en heuvelachtig, dat de Malediven er niet aan kunnen tippen. Een anderhalfuur durende autorit met een rustige, glimlachende chauffeur die onderweg alle bomen en gewassen aanwees, bracht me naar het meest afgelegen deel van het eiland. “Karibu, we are very happy that you are here.” was het welkom dat ik kreeg van Juma, de manager. Ik was pas de 7e gast sinds hun recente heropening op 1 juni, nadat het resort 15 maanden gesloten was vanwege de corona-situatie. En het was een gunstige start, want gelukkig was en bleef ik tijdens mijn verblijf daar.

Er zijn zoveel dingen die ik je zou kunnen vertellen over mijn verblijf daar, het resort en de Manta-familie, maar ik zal je ergens tussen het eerste en het derde uur van mijn verhaal kwijt zijn. Het belangrijkste wat ik kan zeggen, is dat als je geeft om natuur, duurzaamheid, mensen, andere culturen, verbinding maken, ga het dan zelf zien. De website van het resort en YouTube hebben een film van 11 minuten, de Kwanini Manta-film, die de filosofie achter het resort uitlegt (kwanini betekent letterlijk “waarom”). Het laat de lokale medewerkers hun verhaal doen en geeft een goede indruk en gevoel van hoe het voelt om daar te zijn.
In mijn week daar at ik constant te veel, omdat het eten zo lekker en vers is (zeevruchten en vis! fruit! rijst! kruiden!), en bijna alles wat lokaal is, dat er altijd iets anders was om van te proeven. Ik ging een paar ochtenden duiken en snorkelen, en Finding Nemo heeft niets op het lokale Pemba-rif. Helder water, koralen, vissen, nog meer vissen, zo veel vissen, de scholen zwommen het grootste deel van mijn tijd onder water langs en naast ons. De onderwaterkamer is weer een heel apart fenomeen, daar op de zee verankerd in een gat in het rif. De dagelijkse massages die bij de prijs zijn inbegrepen, geven je spieren welverdiende rust, terwijl de sterke, capabele handen van de spa-dames wonderen verrichten.
En ik ging wandelen & fietsen met Haji, een fundi bij wie je met al je vragen & wensen terecht kunt. Fietsen door de dorpen, naar de vuurtoren, het bos, een kruidenboerderij, de lokale scholen, een oefenwedstrijd voetbal. Jambo! Habari? Mzuri sana! Dat betekent niets voor alle kinderen die rondrennen en over zichzelf en elkaar vallen om de eerste muzungu in meer dan een jaar te zien: “Hi hi!! Bye bye!!” Als ik voor elk van hen een shilling had gekregen door te antwoorden, te zwaaien, te glimlachen, zou ik nu een rijke vrouw zijn geweest. Ik voelde me nog steeds op de top van de wereld, ik kon niet stoppen met glimlachen om de duizelingwekkende gekte van dit alles. En het gebruik van de lokale taal betekent ook iets voor de volwassenen. Asalam aleikum, kheifa halouk, afouan, je kunt de gesloten gezichten (vooral van de vrouwen) zien veranderen en openen, ogen beginnen te glimlachen, naar deze vreemde blanke dame die hun taal gebruikt om te proberen verbinding te maken.
Het weer kan en zal hier met de minuut veranderen, vooral nu in juni, omdat het winter en regenseizoen is. Maar om tijdens het fietsen in een tropische regenstorm terecht te komen, je verstoppen in een madrassa en 5 minuten later weer opdrogen in de zon voelt heel anders dan de lenteregens in het kille grijze NL. Het komt nooit onder de 20 C, het zeewater is warm, en op mijn laatste dag daar werden donkergrijze luchten vervangen door niets anders dan helderblauw en zon, net op tijd om mijn cruise bij zonsondergang in een lokale dhow onvergetelijk te maken. Hakuna matata, geen zorgen.
Die zin zou ook kunnen worden toegepast om mijn PCR-test in en op tijd te laten doen voordat ik naar NL vertrek. Het gaf Juma nogal wat stress om alles voor me te regelen. Ze laten de dokter naar het resort komen om de test te doen, zodat u geen halve dag verliest om naar het testcentrum en terug te gaan. De afgesproken tijd ging echter van 10u naar 13u tot 16u, en werd uiteindelijk 17u toen Juma de dokter naar het voetbalveld naast de plaatselijke school stuurde, waar ik de Manta-staf een oefenwedstrijd zag spelen. De test werd gedaan volgens alle professionele normen, achter in een auto naast het voetbalveld, onder intense belangstelling van alle plaatselijke schoolkinderen. Manta deed het onmogelijke, wat ook werkt, om het voor mij gedaan te krijgen. Shukran, asante sana, daarvoor en nog veel meer.

En toen was het tijd om te vertrekken. Om dit kleine hoekje van vrede op aarde te verlaten, me weer onder te dompelen in de hectische gekte die corona-West-Europa momenteel is. Ik had nog een beetje uitstel, een middag in Stone Town tussen beide vluchten. Onder de deskundige begeleiding van Taib werd in een paar uur tijd zo’n 300 jaar geschiedenis ingehaald. Zorgvuldig bewerkte deuren met metalen spikes om te voorkomen dat olifanten er doorheen razen, een lunch op het dak met het beste uitzicht in de stad en de beste melk-honing-dadelsorbet ooit, de vismarkt, het oude fort en House of Wonders, allemaal afgewerkt met wat streetfood en een gearomatiseerde koffie op het dek van het nieuwe havenrestaurant, terwijl je de zon ziet ondergaan. Alle geuren, beelden en geluiden hielden me gezelschap tijdens de lange reis naar huis.

Asante sana, aan alle mensen die een verschil voor mij hebben gemaakt. Aan Marjolijn & Paul van Explore Tanzania, voor het wegnemen van al het gedoe & stress, en voor hun kennis van en liefde voor deze prachtige plek. Aan Taib, voor zijn kennis, geduld en positieve aard in Stone Town. En last but zeker not least, aan de familie Manta. Aan Juma, voor zijn stille competentie en motiverende overtuigingen. Aan Mohammed en de duikende en snorkelende jongens, Saidi, Mala, Cholo, Adi, kapitein Ali, Kombo, voor het belichamen van de vrede, schoonheid en vreugde van de onderwaterwereld boven water. Aan de spa-dames, de terreinwachters, het huishoudelijk personeel, de koks, soms ongehoord maar zeker niet ongezien. En aan Haji K en zijn mede-fundi’s, Shaban, Rashid, Haji B, Iddi, Sele en de rest, mijn dankbaarheid en liefde.

Asante sana en kwaheri voor nu. Insha Allah komen we elkaar ooit nog eens tegen.

Renate