Reisverhalen

Mag ik het nog een keertje over doen?

Op donderdag 7 juli vertrekken we met onze drie kinderen en hun geliefden naar Tanzania. Een, voor ons, ongekende reis. Ondanks alle berichten over drukte op Schiphol gaan wij zonder veel oponthoud door alle controles. We vliegen op Zanzibar waar twee chauffeurs klaar staan om ons naar onze eerste overnachtingsplek te brengen: het Swahili House. Prachtig gebouw met een nog mooier dakterras. We krijgen een warm welkom. De volgende dag staan we vroeg op en bezoeken we de markt van Stone Town. Onze zintuigen maken overuren, wat een kleuren, geuren en geluiden. Een man in versleten kloffie komt zijn vissen verkopen. In de hal met vis en vlees weet je niet wat je ziet maar de penetrante geuren manen je tot doorlopen. Marktkooplui die slapend boven op hun waar zitten, een overvloed aan kruiden en groenten. Wat een beleving. Ik wil terug, want ik kwam ogen en oren te kort om alles goed in mij op te nemen. Mag ik het nog een keertje overdoen? ’s Avonds genieten we van een heerlijk diner op het dakterras van Emerson spice Hotel, slechts 5 minuten lopen van ons overnachtings Hotel.

Om 05:00uur worden we gewekt door de roep van de moskeeën in de buurt. Dat komt goed uit want we moeten vroeg op. Om 06:00uur staan we klaar en wachten geduldig op de taxi die ons naar het vliegveld zal brengen, voor onze binnenlandse vlucht naar Arusha. Om 06:10 beginnen we toch wat onrustig te worden. We spreken de nachtmedewerkers aan maar die zien we niet meer terug, dan maar de man die net aan komt lopen maar die rolt eerst zijn gebedskleed uit. 06:20uur…..We hebben inmiddels 5 mensen aangesproken maar geen idee of er nu iemand in aantocht is. De stad komt steeds meer tot leven maar een taxi chauffeur is nergens te bekennen en inmiddels is het 06:45 uur. “Hoe laat vertrekt het vliegtuig ook alweer? Wat als we te laat komen? “Dan bellen we gewoon Explore Tanzania”. Ondanks alle stress ook wel een fijne gedachte dat er een organisatie in Nederland zit die ongetwijfeld met ons mee zullen denken voor een oplossing mocht dat nodig zijn. Eindelijk komt er iemand aan lopen die ons naar het vliegveld zal brengen. We hollen naar de bus, gooien de bagage in de achterbak en met gierende banden vliegen we door de stad. Gelukkig zit er een werkende claxon in de taxi zodat verschillende voetgangers, fietsers en auto’s ons op tijd kunnen ontwijken. Op de luchthaven van Zanzibar hebben we weinig oponthoud; in vijf minuten hebben we onze bagage afgegeven, zijn we door alle checks heen, en zijn we ingecheckt. We rennen naar het klaarstaande vliegtuig dat direct vertrekt. We hebben het gered! Pfffff…….

En dan staan daar onze gidsen voor de komende dagen. Kivuyo en Hassan. Met deze twee mannen zullen we ons de komende dagen van de ene wauw en Ooh in de andere Aah vallen. We doen lake manayara aan, uiteraard de Serengeti en ook nog een dagje ngorongoro krater. De hoeveelheid wilde dieren die we zien is enorm. De big five wordt gespot, tenminste als ik Kivuyo op zijn bruine ogen geloof want de neushoorn staat zo ver weg dat het wat mij betreft net zo goed een buffel kan zijn. De luipaard spot ik met een aapje in zijn bek maar hij verschuilt zich snel waardoor niet iedereen hem heeft kunnen waarnemen. Een dag later zien we, als je heeeeeel goed kijkt, een staartje van een luipaard in de boom. Iedereen kan hem nu afvinken maar om nu te zeggen dat iedereen een luipaard heeft gespot….. en dan, opeens, bijna uit het niets kunnen we er één in volle glorie met onze smartphones vastleggen. Wat een plaatje van een luipaard en wat een plaatje van een foto.
Dat voelt toch wel als een cadeautje van moeder natuur. Tijdens de verschillende gamedrives spotten we vele olifanten, giraffes, zebra’s dikdiks, apen, nijlpaarden, leeuwen, hyena’s, chyta’s, impala’s, struisvogels, waterbokken, veel verschillende vogels, een wilde kat en ook nog een krokodil,…… Zo veel. Ook zien we de trek van de gnoes in het Noorden. Hassan en Kivuyo, ogenschijnlijk onvermoeibaar, vertellen veel, zien veel en rijden wat af over de hobbelige wegen van de parken. Geduldig geven ze voor de zoveelste keer aan dat de waterbok die ik denk te zien toch echt een …..is. Beide mannen hebben zo veel kennis van alle wilde beesten en vogels. Van afstand zien ze aan de houding welk dier het is. Daarnaast is het mooi om te zien dat het respect voor de natuur bovenaan staat. Wij zijn hier te gast in de leefomgeving van de dieren. Wij zouden het liefst zo dichtbij mogelijk komen, maar voor de beesten is dat toch echt anders. Goed dat Hassan en Kivuyo er zijn die dat bewaken. (En dat kan niet van alle gidsen in de parken gezegd worden).

De dagen bij Into the wild in de Serengeti waren zeer bijzonder. Ook hier weer een hartelijk ontvangst en zoveel gastvrijheid. Dani was onze topper. Voorzien van walkie talkie worden we naar onze luxe tenten gebracht. Zodra het donker is mogen we niet zelf van of naar onze tent vanwege de mogelijke aanwezigheid van wilde beesten. Dat ze er zijn hoor ik de eerste nacht. Aan het geluid van sloffende poten vermoed ik dat het nijlpaarden zijn die rond onze tent snuffelen, maar ik durf niet te kijken en hoop dat ik snel weer in slaap val voordat mijn stress hormonen de overhand gaan krijgen. In de verte hoor ik nog een hyena of luipaard of……? Dan val ik gelukkig weer in slaap. Volgens mijn man heeft hij de schaduw van een giraffe gezien, zo vertelt hij de volgende ochtend. De tweede nacht word ik wakker van gesmak en gegraas voor onze tent. Inmiddels ben ik iets stoerder en stap ik mijn bed uit om voorzichtig te gluren. Vijf zebra’s staan op hun dode gemak op nog geen 10 meter van onze tent. Dit is gaaf! De derde nacht slaap ik heerlijk. Jammer eigenlijk (bedenk ik nu ik weer thuis ben), ik had een nacht wakker moeten blijven om alle diergeluiden in mij op te nemen, het is echt niet zo eng als ik gedacht had toch? Dit ga ik niet zo snel nog een keer meemaken. Mag ik het nog een keertje over doen?

We komen in het donker aan in Arusha. Wat een mensen op straat! Het is wennen voor ons en we voelen ons bekeken als blanke mensen. Ook de geuren dringen onze neus binnen en daar worden we niet gelijk heel enthausiast van. Het voelt wat unheimisch en een aantal van ons zijn blij dat we veilig in het hotel zijn. Jammer eigenlijk, ik had er toch graag rondgeslenterd en contact gemaakt met de bewoners van Arusha. Kan ik het nog een keertje overdoen?
Bij het hotel nemen we, na zes geweldige safari dagen, afscheid van onze gidsen, onze toppers. Ook zij hebben wat van ons geleerd. Mocht je ze ooit als gids krijgen dan kun je rustig het woord “gezellig” en ‘Wat een schatje” gebruiken. Ze weten dan precies wat je bedoelt.
Asante sana, Kivuyo en Hassan, Asanta sana!!!!!

De volgende morgen hebben we een fietstocht op het programma staan. Een aanrader. We krijgen een kijkje in de wereld van de Tanzanianen buiten de doorgaande weg. We zwaaien naar de bewoners in de dorpjes: “Jambo” en verbazen ons over hun woonomstandigheden maar ook over de rijke plantages, er groeit hier van alles. Wat een rust heerst er achter de drukke weg, nu ja, totdat de school uitgaat en er hordes kinderen naast onze fietsen komen rennen en dit heel lang volhouden. Wie en wat is hier nu een bezienswaardigheid? Wat een vrolijkheid

Na twee dagen Arusha vliegen we opnieuw met een binnenlandse vlucht naar Zanzibar. Hier gaan we een aantal dagen bijkomen van alle indrukken en ervaringen voordat we aan onze terugvlucht naar Nederland beginnen.

Alle indrukken zijn niet te beschrijven, het waren er zo veel. Dat we dit met ons achten mochten ervaren is heel bijzonder en zullen we nog lang koesteren in onze herinneringen.

Dank jullie wel voor het meedenken en organiseren. We zullen iedereen die op reis wil naar Tanzania, Explore Tanzania aanraden.