Reisverhalen

Wie had dat gedacht op ons 64e

Onze reis naar Tanzania, georganiseerd door Explore Tanzania, was van 24-01 t/m 05-02-2023 en bracht ons naar de top van de Kilimanjaro, de hoogste berg van Afrika. Het was een geweldige reis met ook het nodige afzien. Een kort verslag.

Op dinsdag 24-01 is het zover na een goede vlucht vanuit Amsterdam landen we 8 uur later op Kilimanjaro International Airport. Na de papieren rompslomp zien we David, in een shirt van Explore Tanzania, die geduldig op ons staat te wachten. Hij brengt ons veilig naar Rivertrees, onze lodge. Een oase van rust met een hartelijk welkom en een prachtig huisje dat we voor een paar dagen `ons huisje` mogen noemen. Na een goede nachtrust is er een ontbijt met riante keuze. Heerlijk om hier in zomerkleding in de buitenlucht te ontbijten. Om 11.00 komt Paul onze gids voor de kleding check, alles wordt oké bevonden. We hebben meteen een goede klik met elkaar. Iets later sluit Daniël, van de Tanzaniaanse organisatie, zich aan en krijgen we een briefing over de tocht die morgen zal aanvangen. De Lemosho route staat niet bekend als de makkelijkste wel als de mooiste en de beste qua acclimatisatie. Ik kan niet ontkennen dat ik enigszins gespannen ben maar na de uitleg van Daniël zakt dit. Morgenochtend om 09.00 uur komt hij ons ophalen samen met Paul. `s Middags lopen we naar Usariver een naburige plaats om daar het Tanzaniaanse leven op te snuiven.

Donderdag 26-01 is het zover we gaan beginnen. Bij de junction ontmoeten we de rest van de crew, waaronder onze assistent gids Ben, worden onze spullen op het dak van de bus bij de rest van de bagage gepakt en nemen we afscheid van Daniël. Als we rijden doen we nog een rondje voorstellen want inmiddels alle namen vergeten. Het is een vrolijke boel in de bus. Paul wijst bijzonderheden aan en dan gaat de bus langzamer rijden. We zien giraffen en zebra`s, zomaar buiten de natuurreservaten `gewoon` in een groenstrook in dit landelijke gebied. Geweldig, iedereen is opgewonden. Het landschap wisselt van groen naar droog en weer naar groen. De weg is uitstekend totdat we 11 km voor de ingang van het park deze verlaten en een hobbelpad opgaan. Op 2100 meter bij Lemosho gate stopt de bus, vanaf hier moeten we lopen. Na een heerlijke warme lunch gaan we op stap. Ben voorop, dan ik, dan Peter en Paul sluit de rij. De andere mannen zijn met alle spullen, in hun eigen (jaloersmakende tempo) naar het volgende kamp. Wij lopen pole-pole en dat is fijn want dit gaat goed, geeft zelfvertrouwen en maakt niet kortademig. De route is prachtig door bosrijk gebied, ik geniet. Als we een paar uur later in het MTI MKubma camp (2650 mtr) aankomen worden we hartelijk begroet door onze crew en is er verse popcorn en thee. Na een `washi-washi` bakje met warmwater wat Peter helpt aan een fris bovenlijf en mij schone handen (de rest doe ik met vochtige doekjes in de tent) is er een uitgebreide avondmaaltijd. Paul sluit gezellig aan en geeft ondertussen informatie over de volgende dag. Om 20.00 uur is het rustig op het kamp en zo goed als donker bij iedereen.

Woensdag 27-01. Na een onwennige nacht, slapen in een mummyslaapzak is een kunst, een riant ontbijt en niet te vergeten een mok thee `op bed` gaan we op pad naar het volgende kamp. We lopen in dezelfde volgorde als de dag ervoor en dat zal de rest van de tocht zo blijven. We lopen het rain forrest uit en komen op de heide. De zon is heet en de wind heeft hier vrij spel. We zingen Paul toe want het is zijn verjaardag. Het pole-pole van Ben is een goed ritme voor mij en lang vol te houden. Af en toe staan we stil voor een foto of om de omgeving in ons op te nemen. We beseffen dat we met een bijzondere tocht bezig zijn. Na de administratie en foto`s bij het bord van Shira 1 Camp (3610 mtr) is er weer een hartelijk welkom met lekkers. Een opfrisbeurt is fijn want door de harde wind zitten we onder het bruine lavastof. Hoewel ik mij de hele dag prima heb gevoeld, super zelfs gaat het nu mis van het ene op het andere moment krijg ik knallende hoofdpijn en word ik misselijk. Heel normaal volgens Paul, heeft alles met acclimatisatie te maken. Goed drinken en paracetamol innemen. Hij heeft gelijk, na een uur ben ik weer de oude. Morgen beter op mijn vochtintake letten. Zodra de zon weg is wordt het erg koud en ook de diverse lagen kleding bieden geen soelaas dus vroeg naar bed.

Zaterdag 28-01. Het is een koude nacht geweest. De tent stijf bevroren waardoor naar toilet gaan wel enige zelfoverwinning vraagt. Als cadeau krijg je dan wel een prachtige sterrenhemel te zien. We gaan om 08.00 uur op pad. Ik voel mij weer helemaal top. Vandaag lopen we door de Shiravallei met prachtig uitzicht op de Kibo. Tijdens een pauze kletsen we wat met andere hikers, een gemêleerd gezelschap van allerlei nationaliteiten maar wat opvalt is dat onze leeftijd onder vertegenwoordigd is. Onze crew komt in plukjes voorbij en nu ik hun namen weet kan ik ze ook hiermee begroeten. Het levert een brede lach en vaak een `boks` op. Bij aankomst op Shira Camp 2 (3850 mtr) staat er weer een heerlijke warme lunch voor ons. Deze keer met oa frietjes, lekker. We proberen een appje naar de thuisblijvers te versturen maar helaas; geen bereik. Wel wordt er in het Swahili een welkomstlied voor ons gezongen door de crew en daar kunnen wij niet bij achterblijven en dus zingen wij “We zijn er bijna” tot grote hilariteit van de mannen. We lopen wat rond op het kamp en genieten van de uitzichten totdat de mist die aan ons oog onttrekt. Na het diner wordt er gestart met het opnemen van de saturatie, hartfrequentie en nog wat vragen die betrekking hebben op klachten van hoogteziekte. Alles is goed.

Zondag 29-01. Vandaag wordt een zware dag want via Lava Tower (4600 mtr) naar Baranco camp (3900 mtr). We ontbijten buiten want dat is warmer dan in de tent. De lucht is merkbaar ijler want bij de geringste extra inspanning worden we kortademig maar de controles zijn goed en dus gaan we vol goede moed weer op pad. De zon is heerlijk maar wordt al snel verdreven door mist. In de verte beneden ligt het kamp waar we vandaan komen, voor ons de woestijn van stenen en wat spaarzame planten. We vorderen langzaam maar gestaag. Na uren lopen komen we boven aan bij Lava Tower. `Onze` eettent staat er en er is lekker warme soep. Buiten de tent waai je uit je kleren maar in de tent is het genieten. Peter wordt overmand door emotie en pinkt zelfs een traantje weg. Heel normaal volgens Paul, komt door de hoogte. Ook krijgt hij wat last van hoofdpijn dus een paracetamol is op z`n plaats. Beide klachten verdwijnen en we gaan door. De afdaling begint spectaculair tussen enorme rotsblokken door. Ben wijst waar ik mijn voeten moet neerzetten en met mijn onmisbare stokken gaat het goed. Na een tijdje wijst Paul in de verte het volgende kamp aan. Voordat we daar aankomen moeten we eerst helemaal naar beneden, een riviertje over en weer naar boven. Het pad naar de vallei laat een prachtige natuur zien met watervalletjes maar geeft ook de nodige klauterpartijen. En dan ineens staan daar David en Steven, twee van onze porters. Het is net gaan regenen maar zij komen onze dagrugzakken overnemen. Blij verrast en stiekem ook wel blij want weer naar boven scheelt het toch dat ik een lege rug heb. Eenmaal boven op het kamp en na de administratie, de foto`s met iedereen en ontdaan van mijn natte spullen ben ik voldaan. Het was een lange dag maar ik ben zeker niet uitgeput.

Maandag 30-01. Vandaag de Barranco Wall. Het is een indrukwekkende wand (bijna 300 mtr) waar we tegen aankijken. Ik moet zeggen dat ik best wel wat gespannen was. Net als de meeste andere hikers vertrokken we na het ontbijt. Terugkijkend vond ik het een geweldige aanblik al die `poppetjes` die tegen die wand aangeplakt leken. Passeren is lastig dus ook de porters moeten dezelfde route lopen en dat betekent af en toe wachten op elkaar. Door de rust van onze gidsen, de goede aanwijzingen en in de wetenschap dat deze route niet gedaan zou worden als die levensgevaarlijk is komen we boven. Ik ben geen held en voel trots dat ik dit traject met goed gevolg heb afgelegd. Ook voor Peter, toch een soort berggeit, was dit een uitdaging en dus volgen high fives boven. De opluchting maakt plaats voor nieuwe inspanningen want het klimmen en klauteren blijft de hele dag. Mijn benen worden er zwaar van. Afdalen is ook lastig door het vele losse grind. We lopen ook door een deel waar in november `22 een bosbrand is geweest. Je ruikt het nog. De natuur is prachtig maar genieten kan ik er niet van want ik ben doodmoe. Steven duikt weer op om mijn rugzak naar boven te dragen, heerlijk. De klim naar boven is steil, klimmen en klauteren is het. Ik ben nog nooit zó moe geweest. En dan te bedenken dat de porters hier al naar boven zijn geweest met alle spullen en dan nogmaals naar beneden moeten om water uit de rivier te halen. Dit is de laatste keer dat dit kan. Karanga Camp ligt op 3995 mtr. Hoger is er geen water meer. Petje af. Gelukkig is daar Felix met soep, frietjes en rauwkost.

Dinsdag 31-01 en woensdag 01-02. Naar Barafu Camp (4673 mtr). Vandaag begint met een korte wandeling (4 km) normaal een eitje maar hier doen we er 4 uur over. De vermoeidheid begint z’n tol te eisen. Ik kan wel janken en dat doe ik dus ook, het lucht op. Ik heb deze reis al veel overwonnen wat ik lastig/moeilijk/eng vind en daar komt vandaag ook weer wat bij. Een stuk afdalen over een soort leisteen waar stokken geen toegevoegde waarde hebben. Paul spreekt mij streng toe dat ik gewoon moet lopen want dat ik met deze schoenen niet uit kan glijden. Het lukt wonderwel maar met veel dank aan de gidsen die mij helpen. In deze wereld groeit hooguit een enkele grasspriet. Gisteren dacht ik moe te zijn maar nu, pff. Het is het kamp voor de beklimmen naar de top. De tenten staan tussen de rotsen van het desolate landschap en volgens mij moet het er zo uitzien op de maan. Heel indrukwekkend. We krijgen lunch, moeten verplicht rusten, hierna weer een lichte avondmaaltijd met weer verplicht rust. Het lukt ons zelfs om wat te slapen ondanks de spanning. Afgesproken is dat we om 23.00 uur gaan lopen. De meeste vertrekken om middernacht maar volgens Paul zijn er een paar knelpunten op de route en is het niet verstandig om daar te hoop te lopen ivm de kou. Het eerste uur is klimmen en klauteren, vaak op handen en voeten, in een ritme kan ik zo niet komen. Gepraat wordt er niet want alle adem is nodig. We vorderen maar heel langzaam. Ondanks dat ik alle raad van Paul; bidon op z`n kop, lucht blazen in drinkslang van camelbag, heb opgevolgd is alles binnen no time stijf bevroren. Na 1 uur passeren we Kosovocamp (4876 mtr). Hier vertrekt net voor ons de eerste groep. Ze lopen net iets sneller en dus haken we niet aan. Paul neemt mijn rugzak over en dat werkt onmiddellijk verlichtend. Mijn ademhaling gaat snel en met al die kleren aan beweeg ik minder soepel. Rond 01.00 uur wordt het kouder en gaat het harder waaien. Ook Peter hijgt en we stoppen regelmatig om even op adem te komen. We lopen Pole-Pole-Pole. Korte stops mogen maar niet te lang ivm afkoeling van de spieren. De lucht is prachtig met een heuse Melkweg samen met opkomende maan. Vanaf beneden begint zich een lint van lampjes te vormen. Graag had ik hier een foto van gemaakt maar geen idee hoe dat te doen. Mijn vingers raken bevroren ondanks handschoenen en wanten. Peter geeft aan dat hij denkt dat we het niet gaan halen maar Paul antwoord dat je deze trip niet doet om te proberen maar om te doen! We gaan dus door en zien ongelooflijk af. Een paar keer word ik misselijk. Heel normaal volgens Paul, verdwijnt vanzelf en ja dat doet het. Rond 06.00 uur gaat licht glooien, steeds zie ik nog lampjes boven mij dus dat betekent dat ik er nog niet ben en dan, ik kan het nauwelijks geloven, sta ik boven op Stella Point (5756 mtr). Boven op de kraterrand van de Kilimanjaro. We feliciteren en worden gefeliciteerd. Het is 07.00 uur en we hebben er 8.00 uur over gedaan. We did it! Doodmoe maar voldaan dus Uhuru Peak gaan we niet doen. We moeten nog naar het kamp terug en daarna door naar Millenniumkamp. De gidsen vinden het ook een verstandig besluit. We maken foto`s en genieten van het uitzicht, de diepte en het behaalde succes maar we waaien uit onze kleren dus na een half uur nemen we de afdaling. Een steile lavagruis helling. Je voeten glijden steeds weg. Onderweg zien we een paar jonge mannen die naar beneden worden geholpen. In een flink tempo dalen ze af tussen twee gidsen, zelf hebben ze zwabberende benen. Om 11.00 uur zijn we terug op het kamp en worden we verwelkomt met felicitaties en gezang. Ik word er emotioneel van. Na een lichte lunch en een dutje moeten we weer door naar 3790 mtr. Als we daar aankomen en ik doe mijn schoenen uit zie ik twee blauwe teennagels door het stoten van mij grote tenen tegen de voorkant van mijn schoenen. Het is pijnlijk en ik kan geen gaatje in de nagel maken om te ontlasten. Dat wordt doorbijten. We zijn blij dat we nog een nacht op `De Berg` hebben. Afkicken noemen we het, inclusief koude nacht.

Donderdag 02-02. Na het ontbijt wordt er weer gezongen voor ons en dus zingen wij ook weer. Nu `En we gaan nog niet naar huis`. Er wordt gedanst, ik bedank alle mannen met een persoonlijk woord en Peter geeft het fooiengeld aan Paul en zijn kaart van de Kilimanjaro, nog ter ere van Paul `s verjaardag. Dan is het tijd voor de laatste afdaling. Door de pijn in mijn grote tenen loop ik nog langzamer dan eerder. Het pad is rotsig en we starten zonder begroeiing vanwege de bosbrand die ook hier heeft huisgehouden maar langzaam maar zeker wordt het groener en dan lopen we weer in het regenwoud. De apen, vogels, bloemen en medicinale planten worden ons aangewezen en uitgelegd door Ben en Paul. Op het laatste stuk worden we gepasseerd door een ambulance die een onfortuinlijke loper vervoerd. We krijgen nog regen en onweer over ons heen maar uiteindelijk komen we bij Mweka gate op 1640 mtr en het eindpunt van onze Kilimanjaro tocht. Het is volbracht! Foto`s, felicitaties en de laatste administratie voor het regelen van het certificaat. Heerlijk een echt toilet dat vast staat aan de grond en dus niet wankelt. Door internetstoring kunnen de certificaten niet worden uitgegeven nu en dus wordt besloten dat Ben hierop wacht en wij met de crew naar Moshi gaan. De route is prachtig en de mensen zeer kleurrijk. In de bus is de stemming uitgelaten. We zingen, lachen en genieten. Dan is daar het moment van afscheid nemen. We gaan deze mannen missen. We drinken een drankje, eten een hapje en wachten totdat Ben komt met de certificaten. De laatste foto`s worden genomen en dan gaan we met de bus terug naar Rivertrees Country Inn. Doodmoe maar voldaan duiken we daar het bed in na een bad/douche. Nog twee dagen in dit paradijs om bij te komen en ons te realiseren dat we het ECHT hebben gedaan, de Kilimanjaro opgelopen. Wie had dat gedacht op ons 64e.