Reisverhalen

We go with PMA! (Positive Mental Attitude)

Eindelijk is het dan 2023, al maanden uitgekeken naar het nieuwe jaar omdat op 2 januari de vlucht naar Tanzania voor ons klaarstond. Yves (23), Frits (38) en ik (41) hadden alles zo goed mogelijk voorbereid, de paklijsten afgevinkt. De voorbereidende wandelingen (al was dat veel minder dan gepland) zaten er ook op en alle documenten klopten als een bus. Met zijn drieën hebben we besloten om de Kilimanjaro te gaan beklimmen. Voor Yves en Frits is dit stiekem een start van een ‘mountaineering-carrière’ met uiteindelijk misschien wel de 7-summits op hun naam. Voor mij is dit na de Annapurna circuit in Nepal de 2^e beklimming van 5000+ hoogte.

Ik was al drie keer eerder in Tanzania geweest en de aankomst op Kilimanjaro International Airport voelt een beetje als vertrouwd. De geuren, de warmte en het gastvrije welkom door de gids, het is weer fantastisch. De eerste dagen overnachten we in Rivertrees Country Inn, een lodge in een groen, maar dan ook echt knettergroen paradijs. Overal hoge bomen, de een nog mooier dan de ander en aapjes die van de één naar de ander springen en af en toe op je dak belanden en op hun bibs rustig rondkijken. Ze kijken je wat merkwaardig aan en dat doe je dan maar terug.

Arusha National Park

De beklimming is pas op dag 4. We hebben bedacht om eerst maar eens wat van de omgeving te bekijken. We gaan dus naar Arusha National Park. Gids Hassan haalt ons op en het park ligt op nog geen half uur rijden van de lodge. In het park rijden we in de jeep rond en op de eerste de beste open vlakte is er zoveel schoonheid. De heuvels op de achtergrond donkergroen, het gras op de vlakte lichtgroen, de zon die met geel speelt en op het gras kuddes met grijze buffels, zwart-wit gestreepte paarden en hele hoge geel-bruine-ook-een-soort-van-paarden. Dit hele kleurenpallet is een schilderij en we staan ons minutenlang te verwonderen. De natuur is soms ook zo gek, dat de zebra’s weer een compleet afwijkende kleur hebben van andere natuurlijke tinten en de vorm van giraffes is ook niet alledaags zullen we maar zeggen. Verderop in het park zijn meren, we hebben de kano-safari geboekt en de gids die ons zal begeleiden neemt ons mee. We roeien wat rond en plots voel je je heel klein, de natuur voelt dichterbij dan in een auto en aan de oever knabbelen de giraffes wat aan de hoogste toppen, het is stil en prachtig. We roeien door en gaan twee bochten om die we eerst niet hadden gezien. Nu is het echt afgelegen, er zijn geen andere mensen meer in de buurt en hier ben je helemaal weg van alles, dit is hoe de eerste mensen op aarde hier ongeveer geleefd moeten hebben. Een kudde buffels merkt ons op en rent plotseling door het ondiepe water naar een ander deel (ook weer een crossing gezien). In een ander deel van het meer is het leefgebied van de nijlpaarden. We zijn voorzichtig en de gids legt uit hoe hij het gedrag van deze grootheden leest. Het is prachtig om van afstand de nijlpaarden te horen ademen en te zien hoe ze af en toe omhoog komen. Onderweg naar de uitgang van het park zien we nog Colobus-apen tussen verder prachtige landschappen en steeds het uitzicht op de Mount Meru, het lagere vriendje van de Kilimanjaro.

De briefing

De volgende ochtend komt onze berggids op bezoek om kennis te maken en uitleg te geven. Hij stelt zich voor al 62-jarige Julius die al ruim 400 keer de Kilimanjaro heeft beklommen, we zijn meteen gerustgesteld. Wat een wijze man, hij vertelt over de berg en zijn geschiedenis en hoe de tocht voor ons is opgebouwd. We kunnen vragen stellen maar laten vooral Julius aan het woord, omdat het zo rustgevend is. Hij legt uit hoe het kan gaan met je gezondheid in combinatie met de hoogte en hoe ze ons op dat vlak in de gaten houden. Verder is het belangrijk dat we voldoende PMA hebben. PMA is namelijk één van de belangrijkste onderdelen van de beklimming en zonder PMA kun je het eigenlijk wel vergeten. PMA dus! Positive Mental Attitude… We lachen veel en vaak, het is een mooie dag en de rest van de dag rusten we wat uit, eten onze happen en drinken nog een biertje.

Dag 1

We worden de volgende dag opgehaald en naar een dorpje richting de Kilimanjaro gebracht. Onderweg zien we plots een puntje boven het wolkendek uitkomen. Ik vraag de driver of dat misschien…wel…eens…is…dat…daar…. en ja hoor, voor het eerst zien we het geografische plekje waar we al maanden over dromen, Uhuru-peak, de top van de Kilimanjaro! Drie hele blije uitgelaten jongetjes in de auto die ook een klein beetje ontzag krijgen.

In het dorpje stappen we over op een bus. De hele crew die met ons de berg op gaat is er ook en stappen bij ons in. In totaal gaan er 13 mensen met ons mee waaronder 2 gidsen, de kok, de ober en de dragers. Alle bagage wordt ingeladen, en we gaan richting het startpunt van onze tocht. Ondertussen vertelt Julius verhalen over het dagelijkse leven in Tanzania, de gewassen die er groeien en over de politiek.

Bij het startpunt van de Lemosho route krijgen we lunch. We verwachten een lunchbox met wat broodjes en een sapje maar plots verschijnt er een tafelkleed, dan borden en bestek. Er wordt een grote kist neergezet waaruit drie pannen komen en dan blijkt er een zeer luxe warme lunch voor ons te worden klaargemaakt, heerlijk.

Na de lunch is het dan echt zover en we mogen de eerste stappen zetten op de steile grond. We lopen over een prachtig pad, het regent zachtjes maar dat stopt ook weer en we voelen ons goed. We lopen door een oud regenwoud en het is er verschrikkelijk mooi. De aarde is roodbruin en ziet er vruchtbaar uit. Dat blijkt zo te zijn als je ziet wat er allemaal wil groeien en ook hier is de groenheid weer abnormaal. We komen aan bij het eerste kamp (Lemosho Forest Camp, 2780 meter) en zien voor het eerst hoe een kamp ongeveer is. Eerst een fotootje voor het bekende bord met de naam en hoogte van het kamp, dan inschrijven in het register zodat ze weten dat je er bent. Daarna op zoek naar je kamp. We hebben vier tenten: de eettent, twee slaaptenten en een wc-tent. We krijgen uitleg over de portapottie en na een paar potjes toepen (het toepkampioenschap is begonnen) wordt het diner geserveerd. De ober is de vrolijk-gekke Felix a.k.a. Sony, hij praat veel en maakt graag uitbundig geluid dus heeft hij deze bijnaam ontvangen van zijn vrienden. Hij serveert een tilapia-curry dat weer zo ongelooflijk goed is. Dit zijn de onverwachte dingen; zulk lekker eten terwijl je in zo’n afgelegen gebied bent. Om 19.30 gaan we naar bed, dit zal een standaard bedtijd worden de komende dagen dat eigenlijk wel bevalt.

Dag 2

De ochtenden hebben een ritueel: om 6.30 komt Sony bij je tent met een kopje koffie of thee, om 7.00 uur komt er een bak warm water bij je tent om je te wassen, om 7.30 staat het ontbijt klaar in de eettent. Het ontbijt is altijd eerst pap, daarna eieren, brood, pannenkoeken etc. Stapelen dus! Gids Julius eet altijd mee en legt uit wat we die dag gaan doen.

We starten de wandeldag en lopen nog een uur door het regenwoud waar de Colobus-apen ons goedemorgen wensen. Vannacht hoorden we ze nog rondom het kamp. Na een uur stopt op 3000 meter het regenwoud en gaat het landschap langzaam over in naaldbos. Ook dat houdt vrij snel op en dan lopen we door laag struikgewas, hoge heide en bloemen. Af en toe legt Julius wat uit over de natuur. Zo zien we zwarte mierennesten, gemaakt van olifantenpoep en vertelt hij over welke medicijnen gemaakt kunnen worden door het mixen van een bloem met een kruid die hier bij elkaar groeien.
Het lopen zelf gaat goed, we zijn een ‘steady’ groepje. Anderen komen ons soms voorbij maar stoppen weer vaker voor een pauze waardoor we ze weer inhalen. We leren zo wat andere mensen kennen maar het is rustig op de berg, het is ook laagseizoen zo wordt verteld. Na vijf uur wandelen komen we aan bij  Shiracamp 1 (3650 meter), een weids kamp op de enorme hoogvlakte, het Shiraplateau. Julius legt ons uit hoe de geologie hier zijn werk heeft gedaan. We leren waar de eruptie is geweest en hoe de lavastromen bepaald hebben welke vormen deze berg heeft gekregen. Het is redelijk bewolkt en zien de top niet. Na de lunch lopen we wat rond in het kamp en begroeten andere lotgenoten. Verder vermaken we ons met potjes toepen en weer fantastisch eten. Na het diner krijgen we de eerste medical check. Elke avond wordt onze zuurstof gemeten en is er een vragenlijst hoe het gaat met eetlust, misselijkheid etc. Alles is in orde en we gaan richting slaaptenten. Het is donker maar de wolken zijn wat gezakt, ik kijk om me heen en ineens is daar Uhuru-peak weer! Wat een machtig gezicht is dat, het is een berg op een berg en je weet dat je nu al hoog zit, dat daar is echt heel hoog.

Dag 3

De volgende ochtend bij het ontbijt vragen we ons af welke dag het is. We bedenken dat het wel een goede woensdag kan zijn. We checken het en het blijkt zaterdag, het besef van tijd is weg, heerlijk. Julius geeft trouwens aan dat we het allemaal verkeerd hebben, het is namelijk ‘the best day ever’. Weer een les geleerd, asante mze Julius.

De wandeling vandaag is vlakkig, we lopen over het Shiraplateau naar het volgende kamp. We lachen veel en hard en genieten van eigenlijk alles. De hele dag hebben we uitzicht op de top. Zo komen we aan bij Shiracamp 2 (3850 meter). We lunchen met kip, patat, salade en groente en beseffen dat alle ingrediënten hier kakelvers en puur zijn.
In de avond is het weer kraakhelder en is de sterrenhemel groots, we gaan rustig zitten op wat rotsen. We zien in de diepte de stad Moshi liggen. Aan de andere kant kijken we weer naar Uhuru Peak en plots komt links daarvan wat licht tevoorschijn dat steeds sterker wordt. Een rond bolletje piept tevoorschijn… een maansopkomst op deze plek, puur magie.

Dag 4

Dag 4 van de beklimming is niet waar ik veel zin in heb, we gaan vandaag namelijk ook veel afdalen. Mijn knie is wat aan de gebrekkige kant en ik weet dat afdalen daar niet ideaal voor is. Maar goed, we doen het met PMA! En trouwens zegt Julius bij het ontbijt dat het wel toevallig the best day ever is. We stijgen de eerste uren snel en komen aan bij Lava Tower (4600 meter). Daar is de eettent opgebouwd en lunchen we. Yves en Frits hebben ietwat hoofdpijn van de hoogte maar drinken dit ook weer weg met water, geen zorgen. Daarna dalen we af en gaan we naar 3900 meter. Psychologisch is dit even een vaatdoek die in je hersens wordt uitgeknepen want je wil geen hoogte verliezen maar afijn, we weten dat de acclimatisatie zeer belangrijk is. Tijdens de afdaling ben ik gefocust, welk been eerst zodat de linkerknie ontlast wordt, dat is voor mezelf het spelletje met elke rotspartij. Het gaat boven verwachting en we komen vol vertrouwen aan in Barranco camp (3950 meter).
In het kamp kijken we wat rond en we vragen Julius waar de route van de volgende dag ongeveer heen gaat. Hij wijst naar een megalomane rotsmuur en zegt dat dat het gaat worden. Wij lachen. Hij lacht. Dat is dus Barranco Wall. Tot morgen muurtje, poeh.

Dag 5

We beginnen de dag met een soort bananen-ei-tosti’s, word je blij van. Dus vol goede moed en calorieën naar the Wall. Het is van een afstand bekeken een onmogelijke rotspartij om op te klimmen maar nu we erheen wandelen zien we dat het eigenlijk een heel toffe route is. We klimmen en klauteren over rotsen en de uitzichten zijn schitterend. Na the Wall lopen we een mooi stuk met ook veel rotsafdalingen, voor de knie dus weer een uitdaging. Aangekomen in Karanga camp (4000 meter) is de knie toch dik geworden, maar het voelt nog steeds oké dus we blijven PMA houden.
Alle drie zijn we steeds meer aan het praten over de tocht naar de top. We willen eigenlijk door en ernaartoe maar bedenken dan ook weer hoe fijn het is om hier gewoon te ‘zijn’. Er is geen afleiding, de mensen zijn tof en relaxed, we hoeven weinig. We troefen weer door hoewel Frits al een straatlengte voor staat in het kampioenschap. We luisteren met de crew naar Bob Marley, we lachen veel met iedereen.

Dag 6

De volgende ochtend begint met discussie. Yves en Frits vinden dat dit dé dag is. We gaan vandaag naar Barafu camp, eten daar en gaan dan middernacht richting de top. Ik vind dat morgen dé dag is, want eerst deze tocht en dan die tocht. Julius komt langs en zegt dat dit ‘the best day ever’ is. Opnieuw heeft hij het gelijk aan zijn zijde. Het weer is de afgelopen dagen voorspelbaar. In de ochtend is het helder en zonnig, om 10.00 uur wordt het bewolkter en vlak voor zonsondergang om 19.00 uur wordt het weer helder. Ook nu zitten we weer heerlijk met een koffie in de zon op een rots op te warmen zoals een willekeurig reptiel zou doen. We voelen ons goed en geacclimatiseerd en de knie is rustig.
De wandeling van vandaag gaat gemakkelijk, we lopen 2 pittige bergkammen op en na 3 uur lopen komen we aan in Barafu Camp (4600 meter). Je voelt hier dat niet alleen de meters maar ook de spanning wat stijgt. Vanaf dit kamp gebeurt het en we weten dat we vanavond om 23.00 uur gewekt worden om naar de top te gaan. We evalueren alvast onze reis en zijn al een beetje trots op elkaar. Dat we dit met zijn 3-en aan het doen zijn, het zijn mooie gesprekken.
Tijdens het diner worden we door Julius bijgepraat over de komende nacht, de topbeklimming. We krijgen uitleg dat er een extra gids mee gaat. Als er één van ons terug zou moeten, kunnen de twee anderen nog door. Verder overleggen we de kledingkeuze en hoeveelheid water en eten. Dan mogen we naar de tent om te gaan slapen…

Dag 7

Maar ik slaap niet, ik lig met een glimlach te wachten tot 23.00 uur. Om 23.00 uur hoor ik voetstappen en is er een zaklamp. Het blijkt Yves te zijn die net zo onrustig aan het wachten is en maar uit de tent is gekropen. De gidsen liggen nog snurkend in hun tent en een half uurtje later horen we dan toch stemmen en gaan meer zaklampen aan. We mogen! Pijlsnel staan we op. We eten wat pap en drinken thee en hebben er zin in.

Het gevoel is wat verwarrend. Je weet ongeveer wat je gaat doen en hebt verhalen gehoord maar toch heb je eigenlijk geen idee wat het echt gaat zijn. En het is donker én je bent moe én het is toch wel spannend of zo. Het begin van elke wandeling is altijd wat zwaarder, zo ook nu weer en vandaag is de stijging echt heel belachelijk. Maar na 10 minuten zit ik er goed in. We lopen stil en ‘pole pole’ omhoog. De stilte is mooi en ook een soort respect naar de natuur en de berg. Een groep Aussies denkt daar wat anders over en loopt met een geluidsspeaker met hippe chill-lounge-playlist omhoog. We laten ze expres vooruitlopen zodat wij weer in stilte retraite kunnen. Ondertussen vallen we soms bijna in slaap tijdens het lopen maar schrikken ook steeds direct weer wakker. Ondertussen dalen gedachten af en denk ik soms dat ik in een grap ben beland. Dat na de volgende rotspartij mijn gezin daar staat met bloemen en gejuich. Of dat na die ene bergkam de top al is en dat Explore Tanzania daar voor ons een feest heeft georganiseerd met Swahili dansers en hapjes. De hoogte doet wat met je, en het duurt lang dit. We nemen nog maar wat energierepen en een gelletje en gaan door. Om 6.00 uur wordt het wat lichter, heel langzaam kom de zon achter ons op en wat we dan zien is meer dan fenomenaal. De lucht veranderd in allerlei kleuren en we zien op verschillende hoogtes wolkenpartijen. Daar tussendoor zien we Mawenzi peak, de lagergelegen top. Het is echt ongelooflijk mooi en we krijgen weer energie, ook omdat je meer oriëntatie krijgt doordat de donkerte weg is. We zien Stella Point in beeld komen en het laatste stuk daarnaartoe is nog steiler dan de rest maar na een uur komen we boven. Uitgeput ga ik even heel alleen op een rots zitten en kan niks meer, rust. Één van de gidsen brengt een kop sterke, hete gemberthee en laat weer zien hoe de berg geologisch in elkaar zit, fascinerend maar ik sla de informatie niet op. Stella Point is niet de allertopste top, dat is natuurlijk Uhuru Peak (5895 meter). Het ligt nog ruim 100 meter hoger en is een dik uur vanaf hier, laat maar doen dan! Een pad over een bergkam, redelijk vlak maar de hoogte maakt het zwaar. We komen na een uur aan en zien het beroemde bord vanuit de verte staan, daar is het dan. De rugzakken gaan af, we knuffelen en maken de bekende foto’s met het bord. We zijn niet compleet uitgelaten, daar zijn we te kapot voor. Trots is het gevoel, op onszelf en elkaar. Het is 8.00 uur, we hebben 8 uur lang geklommen.

De afdaling Dag 7, deel 2

En dan gaat de weg ineens omlaag, wat op zich logisch is. Dat is dus een dingetje waar ik tegen opzag met de knie maar na de afgelopen dagen ook meer vertrouwen in heb gekregen. Dus hop! We lopen een andere route en met een brede glimlach en voldaan gevoel gaat het lekker en komen we uiteindelijk om 11.00 uur aan in het kamp waarvandaan we vertrokken. We willen slapen, alleen maar slapen. Maar dat mag niet, we moeten nog verder omlaag. We krijgen lunch dat we niet wegkrijgen (de eetlust is weg) en moeten door naar lager kamp. Het is ondertussen gaan regenen, alle drie hebben we geen zin meer maar het moet nu even met heel veel PMA! Dus hop maar weer! We dalen nog 3 uur af en het laatste uur doen mijn spieren het niet meer, het zijn spaghettislierten geworden. Heel langzaam lukt het allemaal nog net en met Frits’ mentale ondersteuning komen we aan in het kamp. Ook het avondeten gaat er niet meer in we mogen eigenlijk slapen. Nog nooit zo goed geslapen als deze nacht.

Dag 8

De volgende dag dalen we verder af. Langzaam zien we weer struiken tevoorschijn komen, daarna naaldbomen en dan het regenwoud. Aan deze kant van de berg is het woud jonger legt Julius uit. Maar toevallig komen we wel langs een 2000 jaar oude boom, dus het is allemaal wel relatief. Het is prachtig en de dag is mooi. Zeker als we na 5 uur aankomen bij de poort, het einde van de tocht. We vieren het hier met de hele crew en trakteren op koude biertjes. Daarna rijden we in het busje terug naar Rivertrees. Feest!