Blog

Marjolijn bezoekt Tanzania, oktober 2020

Marjolijn was in Tanzania tijdens coronatijd. Lees hier haar blog.

25 oktober 2020, ochtend

Op Schiphol en op weg naar Tanzania, waar het fijn is om te zijn. Waar de natuur op zijn mooist is, waar ruimte is en waar de mensen snakken naar toerisme en wat inkomen. Dat ga ik je in de komende dagen allemaal laten zien. We zitten allemaal in hetzelfde Corona-schuitje, er zouden geen grenzen mogen zijn. Verstandig reizen, denken aan je medemens, je aan de regels houden en goed voorbereid op reis gaan. Zo helpen we elkaar op deze mooie aardbol.

[Foto credit Jean du Plessis]

25 oktober 2020
Van Amsterdam naar Kilimanjaro. De bestemming die ik mijn hele leven al vlieg, vanaf dat ik 2 jaar oud was, toen namen mijn ouders mij en mijn zusje Marloes mee naar Tanzania waar wij 13 jaar hebben gewoond en met volle teugen hebben genoten. Daar zijn mijn roots. En nu zit ik in onze blauwe trots onderweg naar mijn thuis. Het is voor mij ‘gewoon’ om naar Kilimanjaro te vliegen. Ik bedoel het niet blasé, het is gewoon een route die ik al 40 jaar met veel plezier vlieg (wat een geluk!). Dit is comfortabel, happy hormones :)

Ik keek net uit het raam, boven Afrika zitten we al, en ineens zijn er tranen. Ik schrik een beetje want ik weet niet waarom. De zon schijnt, de lucht is blauw, sommige wolken bijna doorzichtig en andere spier wit. Het is zo mooi. Letterlijk vlieg ik even boven alle ellende die daar beneden in onze wereld plaatsvindt. Ik realiseer me ineens hoe ik al die jaren in volle vrijheid heb kunnen reizen, hoe anders de wereld er nu uit ziet met ogen en mondkapjes. Met beperkingen. Hoe dat wat vanzelfsprekend was, niet meer is .. nog niet.

Frustratie en verdriet is er eigenlijk de afgelopen maanden. Maar ik realiseer me ook dat wij het ondanks alles goed hebben. We hebben te eten en te drinken en zijn gezond.
De crew op Schiphol is alleraardigst, bij de broodjeszaken kan je lekker zitten met een kop koffie. De meeste mensen geven elkaar ruimte (zoals het naar mijn mening sowieso hoort).

Ik kan ook nog steeds in het vliegtuig stappen en prima naar ‘Oranje Tanzania’ reizen. Het RIVM codeert Tanzania oranje, maar waarom eigenlijk? Makkelijk, alles buiten Europa op Oranje. Misschien omdat het minder bekend is? Daar worden sommige mensen krampachtig van en maken wellicht rare keuzes. Mag ìk dan het advies geven over Tanzania? Ik met mijn collega’s? Als ervaringsdeskundigen? Commercieel zal je denken…. maar mijn persoonlijke drijfveer bij Explore Tanzania heeft altijd een groter maatschappelijk doel gehad. Voor de mensen waarmee wij samenwerken in Tanzania, voor de inkomsten die het genereert voor hun gezinnen, familie en mede-dorpsbewoners, en de natuur die je ermee beschermt. De rijke ervaring die je reizigers mee kan geven verbreedt hun blik op deze mooie wereld. Heel graag wil ik iedereen laten zien dat we naar dit soort mooie werelddelen kunnen en mogen reizen!

27 oktober 2020 – Moshi

Mijn reis begint met 2 dagen in het stadje aan de voet van Kilimanjaro. Hier spreek ik af met Daniel die alle beklimmingen voor ons organiseert. Jaren geleden was hij mijn gids. Een hoog opgeleide man, informatief en goed georganiseerd. We bezoeken zijn kantoor en een aantal hotels vooraf aan een Kilimanjaro beklimming. Allemaal houden ze zich aan de maatregelen die genomen moeten worden qua hygiëne.Met ons bezoek krijgen ze hoop op meer toerisme. Hun gastvrijheid is hartverwarmend.
We rijden naar het groene dorpje Marangu aan de voet van Kilimanjaro. Bossen, rode kleigrond, beekjes, lachende mensen die op straat hun waar verkopen. Zo heerlijk om hier te zijn en positiviteit te zien. Hier leeft de Chagga stam; trots volk dat in dit vruchtbare gebied bekend staat om landbouw. Ik bezoek eeuwenoude grotten waar men zich schuil hield van de Maasai, alle verhalen komen tot leven.
Eenmaal boven krijg ik uitleg over het koffie proces. Van boom tot gemalen boon tot de lekkerste kop koffie die ik ooit heb gehad. 2 kg gaat mee naar huis! Daarna worden we uitgenodigd voor een heerlijke lunch, bereid door de dames uit het dorp die sinds vanochtend druk in de weer zijn geweest.
Duurzaam toerisme… plekken bezoeken waar mensen met trots en passie over vertellen en waarvan je weet dat de centjes naar deze hardwerkende en lieve mensen gaat. Laten we weer gaan reizen!

28 oktober 2020 – Serengeti
Samen met James en Jean vertrek ik vanuit Arusha naar Serengeti Nationaal Park. Het is 7 uur rijden naar het midden van de Serengeti waar we een nacht bij Kubu Kubu Tented Lodge slapen.
Er zijn vandaag verkiezingen, dus het is rustig op de weg. Grote kans dat de huidige president opnieuw vijf jaar aan de macht zal zijn, wat er ook gebeurt…
We rijden langs het Lake Manyara Nationaal Park waar ik het waterniveau nog nooit zo hoog heb gezien, het heeft de laatste maanden veel geregend. Over drie dagen komen we hier terug en kan ik het van dichtbij bekijken.
Dan rijden we over de rand van de Ngorongoro Krater. Op dit punt met onbeschrijfelijk mooi uitzicht staat nu  maar één auto. Normaliter is het een komen en gaan van mensen bij dit natuurwonder.

We vervolgen onze safari naar de uitgestrekte vlaktes van de Serengeti. Een van mijn favoriete plekken op de wereld, omdat je er zo oneindig ver kan kijken. Het is droog en warm. We zien een paar Maasai herders en hun vee. het valt me op dat we maar drie andere auto’s passeren. Serengeti is qua grootte bijna de helft van Nederland! We staan samen bij een prachtige jachtluipaard en fotograferen rustig een groep weldoorvoede leeuwen.
Honderden kilometers aan natuur en massa’s dieren. En geen andere mensen. Covid-19 is weer ver weg. Het is zo fijn om, juist nu, hier te zijn. Genieten van rust en ruimte voor jezelf. En voor de mensen hier! Zij zullen je met een grote glimlach ontvangen en je met trots dit prachtige land laten zien.

Eenmaal aangekomen bij Kubu Kubu Tented Lodge wordt onze temperatuur gemeten en kunnen we onze handen desinfecteren. Het is een lodge met 25 tenthuisjes op een terrein zo groot als drie voetbalvelden. Met een halfopen restaurant zo groot als een grote bioscoopzaal. Deels afgesloten met muggengaas waardoor je de constante bries voelt. Ik ben niet de grootste fan van grotere lodges, want ik mis hier toch een beetje het échte safari-gevoel. Maar het is een fijne plek om te verblijven wanneer je een nachtje een zwembad wenst. Tijdens het avondeten haal ik oude herinneringen op met James. Wij werken sinds de oprichting van Explore Tanzania al samen. Na een prima maaltje kruip ik onder de wol met het geluid van huilende hyena’s en brullende leeuwen op de achtergrond.

29 oktober – Serengeti
Ik heb als een blok geslapen, op het geluid van de grazende buffels na die vannacht zo nodig naast mijn tent moesten genieten van het sappige gras. Maar ik kon ook wel genieten van dat geluid, het hoort bij mijn gevoel van Tanzania.
Vandaag gaan we op pad om verschillende lodges te bekijken. Maar eerst wordt ons lunchpakketje gemaakt. Helaas in plastic … verbeterpuntje.
We rijden in ongeveer een uur naar een andere lodge van dezelfde eigenaar; Lahia Tented Lodge. Dezelfde opzet, maar op een heuvel in het westen van Serengeti Nationaal Park. Ook hier wassen we onze handen ‘stuk’. Er zijn geen andere toeristen. De paar die er vannacht geslapen hebben, zijn al op safari in hun eigen jeep. We bekijken de hele lodge en praten met de managers.

Een uur de andere kant op naar Sound of Silence. Een kleiner kamp met elf tenten. Ook weer heel ruim opgezet met zeeën van ruimte om je heen. Ik krijg van de dames een keurige rondleiding. Op zich is het kamp heel netjes en de crew bijzonder vriendelijk. Maar iets meer sfeer mag van mij wel. Soms zijn het de kleine dingen die het hem doen om een plek helemaal fijn te maken. Ook hier een verbeterpuntje dus.

Aan het eind van de ochtend rijden we terug naar midden-Serengeti waar we in een klassiek safari-kamp slapen. Wat betekent dat? Een aantal tenten (in dit geval tien) die op een ‘special campsite’ worden opgezet. Stel je bij een campsite een bestemd stuk terrein (zonder hekken) voor, waar je als organisatie een kampje mag opzetten. Aan het eind van het seizoen wordt het kamp weer helemaal afgebroken, en als men hun werk goed heeft gedaan zie je er niets meer van terug. Misschien nog een paar voetstappen, maar die verdwijnen ook. Dit is een van de weinige tentenkampen die op dit moment open is. Vele organisaties hebben moeten besluiten hun kamp te sluiten. Daarvoor zijn de logistieke kosten te hoog. Het is pijnlijk om te zien, want deze kampjes doen juist zulk goed werk. Daarnaast al die mensen die sinds maart thuis zitten zonder werk, en vaak zonder inkomen.

We worden met blije gezichten ontvangen door de drie crewleden. Dit is de manier van overnachten waarmee een safari, wat mij betreft, compleet is.
Het knusse familiegevoel en buitenleven. Ruime canvas tenten met eigen sanitair, paadjes met lantaarns op zonne-energie, een riet gedekt hutje onder een vijgenboom waar je kan genieten van het uitzicht. Een klein barretje voorzien van warme en koude drankjes. Dieren- en vogelgeluiden op de achtergrond, vriendelijke en blije mensen en een kampvuur… kortom het echte en comfortabele buitenleven.
We slapen heerlijk!

30 oktober – Serengeti
Vandaag rijden we vanuit midden-Serengei naar noord-Serengeti. Een reistijd van ongeveer 4 uur als je rechtstreeks rijdt. Maar onderweg zie je zoveel moois dat je vaak stopt om de dieren te bekijken en op een mooi plekje geniet van een lekkere lunch. Wijzelf stoppen aan de oevers van de Mara rivier, waar aan de overkant honderden gnoes staan te overwegen of ze gaan oversteken. We parkeren de auto onder een boom voor wat schaduw en pakken onze lunch. De gnoes hebben helaas niet zo’n handige plek gekozen om over te steken, want het is een hoge en steile rand. Na een half uur besluiten ze wijselijk toch maar rechtsomkeert te maken.
Wij willen nog een kijkje gaan nemen bij Chaka Camp, maar helaas blijkt dat gesloten wegens gebrek aan gasten. Dus we gaan door naar Mara River Tented Lodge waar we vanavond zullen slapen. Het is een luxe lodge met joekels van tenten. Een grote slaapkamer met zitje, terras, badkamer met ligbad en een buitendouche. Er is ook een zwembad. En vanaf het restaurant – met rondom terras – heb je prachtig uitzicht over de vlaktes.

31 oktober – Serengeti naar Manyara
Om 06.00 uur doe ik mijn ogen open en zie ik het licht worden buiten. In Tanzania slaap ik altijd met de tentluiken open, alleen gaas. Want dan kan je dit ( ->) ’s ochtends zien. Hoe fijn is dat? Ik ga lekker buiten zitten om de zonsopgang te zien. Geweldig! Overal heerst stilte en langzaam komt die grote goudgele bol op boven de Serengeti. Tegelijkertijd lopen er wel 100 wildebeesten voor mijn tent langs… dit is zo mooi!

Na een lekker ontbijt rijden we naar de landingsbaan voor de vlucht van Serengeti naar Lake Manyara.  Deze landingsbaan is overigens behoorlijk rustig, we zijn de enige passagiers. We vliegen eerst boven de Mara rivier en de groene heuvels van Noord-Serengeti. Daarna verandert het landschap in eindeloze vlaktes van Zuid-Serengeti. We vliegen boven de Ngorongoro Krater en ik tel 18 auto’s. Wat zullen die genieten van de vele dieren die ze er zien!

We landen op Lake Manyara Airport en rijden Mto wa Mbu in om voorraden op te halen voor het Green Camp Manyara.

Lake Manyara Nationaal Park bestaat uit een meer, vele vogels, aapjes, bossen, (ondergronds) stroompjes en vele dieren. Maar het heeft de afgelopen maanden zoveel geregend dat een groot deel van het park nu onderwater staat. Voorheen kon je ook rijden op de graslanden aan de oever van het meer. Dat stuk is nu helemaal weg. Nieuwe wegen zijn aangemaakt om toch op safari te kunnen. Het is bizar om te zien hoe de regen de natuur zo veranderd.

De komende drie dagen verblijven we in Green Camp Manyara. En bijna alle gidsen waarmee wij samenwerken komen ook. Het doel is om samen een fijne te hebben, een soort teambuilding, maar dan zonder opdrachten. Om te brainstormen over deze moeilijke tijden qua toerisme en nieuwe ideeën te bedenken om inkomsten te genereren voor deze mensen die afhankelijk zijn van toerisme.

George, James, Aloyce, Zeph, Joseph, Emmanuel, Vincent (de chef) en Nuru (camp manager). Helaas hebben Prim en Leonard andere verplichtingen. ’s Middags rond 17.00 uur komen de gidsen aan in het Green Camp. Dat hoor je van ver want ze zijn zo blij om elkaar we te zien. Ik loop naar ze toe en ze gillen het uit dat we weer samen zijn. Blijheid alom! En ineens zie ik nog iemand van achter de boompjes aankomen. Is dat Odilia???? Ja… het is mijn collega Odilia! ‘SURPRIIIIISE’ schreeuwen ze allemaal! Al die dagen hebben ze dit van mij stilgehouden en haar komst ontkent. Super fijn dat ze er is.

Het is schemer, de maan verlicht de omgeving. We zitten met z’n allen bij de keuken en delen verhalen, kletsen, lachen… buikpijn heb ik van het lachen. Tanzanianen zijn zulke heerlijke mensen. Ze zijn open, kletsen ronduit met elkaar en hebben een bepaald type humor waar ik erg van geniet.
We sluiten de dag samen af aan de grote tafel met kaarslicht op de rivierbedding waar we een hapje eten. We gaan een paar mooie dagen tegemoet.

1 november – Lake Manyara

We brengen de dag door met alle gidsen. We interviewen ze allemaal zodat we filmpjes van ze kunnen maken.

’s Middags gaan we op een korte safari naar Maji Moto Hotsprings. Onderweg delen we verhalen met elkaar en lachen veel. We zien een paar buffels en zebra’s, impala’s en vogels. De loopbrug die er was is door de vele regens helemaal weggeslagen. Het water in het meer staat erg hoog waardoor er weinig plekken zijn om op safari te gaan. Maar de beleving bij Green Camp Manyara is zo bijzonder dat dit een geweldige plek blijft!

’s Avonds eten we met z’n allen ‘back of house’… bij de keuken. De mannen zijn allemaal gek op ‘njama choma’, vlees van de gril. De hele middag heeft dat op het vuur gestaan en met z’n allen genieten we ervan rondom een klein tafeltje. Het wordt al gauw heel gezellig. Chef Vincent heeft een heerlijk maaltje gemaakt en na het vlees als ‘voorgerecht’ eten we verder. Allerlei verhalen over afgelopen safari’s en ervaringen komen boven tafel. Het is zo fijn om iedereen zo blij te zien. We zijn met z’n allen een familie, met dezelfde passie en doel, zo voelt het echt.

3 november – Arusha
Mijn dag van vertrek is helaas alweer aangebroken. Na een innig afscheid rijden we weg van Green Camp Manyara. Onderweg komen we heel dichtbij een prachtige olifant. Hij staat een paar meter bij ons vandaan en is zo indrukwekkend! Groots, rustig, zelfverzekerd, zorgzaam… Hij laat zich niet gek maken, als wij maar respect voor hem hebben en hem de ruimte geven. Ik vind hem een boegbeeld voor het land en onze maatschappij.

Ik mijmer nog wat na over de afgelopen week en kom tot de conclusie dat Tanzania veilig is en zeker niet code Oranje waardig. Alle grote luchtvaartmaatschappijen vliegen er naar toe, dat is niet voor niets. Het leven is er goed. Dat heb ik in de afgelopen dagen ervaren. De mensen zijn vrolijk, ondanks alle financiële uitdagingen die er nu zijn. Ze blijven vrolijk en geloven dat alles goed is en goed komt. Ze zijn gezond, gebruiken deze tijd om te leren en er voor elkaar te zijn.

De gemiddelde leeftijd van de Tanzaniaanse bevolking is 18 (!) jaar; een fitte groep mensen die vooral buiten leven. Mensen hebben een gezonde leefstijl, het is er warm en de landbouw zorgt op vele plekken voor voldoende voedsel. Men leeft veel buiten en heeft een zee van ruimte. Ook als reiziger ben je vooral veel buiten en reis je volledig privé, met je eigen auto en vaste gids.

Wat te doen deze winter?
Voor iedereen die op vakantie kan en even de winter wil ontsnappen, is dit toch wel de beste plek op aarde om naartoe te gaan. Het is veilig, warm, enorm veel ruimte en stilte. In de komende jaren zal je niet meer meemaken dat je helemaal alleen toeschouwer bent van de massale migratie van wildebeesten. Bijkomend voordeel is ook dat er veel beschikbaarheid is, en je dus binnen korte termijn kan vertrekken.
Wil je die kleinschalige lodge en een tent midden in de natuur? Ga er met je gezin even lekker tussenuit en geniet nog meer van een veilige en gezonde kerstvakantie met elkaar!

En neem van de ervaringsdeskundige aan, ik kan iedereen van harte aanraden om naar Tanzania te gaan.

Blijf gezond! Afya mwema, Marjolijn