Terug naar mijn thuisland met mijn zoontjes
Een verslag van mijn reis samen met mijn zoontjes in oktober 2017:
Dag 1: 14 oktober – Aankomst Kilimanjaro Airport
Dag 2: 15 oktober – Arusha
Dag 3: 16 Oktober – Tarangire Nationaal Park
Dag 4: 17 oktober – Tarangire Nationaal Park
Dag 5: 18 oktober – Lake Manyara
Dag 6: 19 oktober – Lake Manyara Nationaal Park
Dag 7: 20 oktober – Rhotia Valley
Dag 8: 21 oktober – Rhotia Valley
Dag 9: 22 oktober – Serengeti Nationaal Park
Dag 10: 23 oktober – Serengeti Nationaal Park
Dag 11: 24 oktober – Serengeti Nationaal Park naar Arusha naar Amsterdam
14 oktober 2017
Ik (Marjolijn) vertrek vandaag naar Tanzania met mijn 2 zoons (7 en 9 jaar). Voor het eerst met mama mee op safari. En dat vinden ze spannend!
Terug naar waar ik ben opgegroeid; een groot, belangrijk deel van mijn leven dat zij nog nooit hebben gezien.
Vrienden zien, herinneringen vertellen over ons leven daar en er dan ook beeld bij hebben! Slapen in de tent waar ik vroeger als kind in lag en er een dikke olifant naast stond te grazen, zwemmen in het zwembad dat opa mee heeft helpen bouwen…
Bob en Guus gaan eindelijk kennis maken met dat deel van het prachtige land en haar mensen. Ik kan niet wachten tot we er zijn!
En ja, met een kritisch oog ga ik ook aan het werk!
15 oktober 2017 – Arusha
Onze huurauto staat klaar en we rijden het centrum van Arusha in vanuit Ilboru Safari Lodge. Een fijne lodge; vriendelijke mensen, prachtig terrein, een zwembad en comfortabale kamers.
Tijdens het rijden door Arusha vertel ik allerlei verhalen over vroeger. We rijden langs het hotel waar ik als klein meisje ging zwemmen (toen we zelf nog geen zwembad in de tuin hadden), langs de golfbaan en over de laan vlakbij ons huis waar de prachtige Jacaranda boom nu volop in bloei is met paarse bloemen. De stad zal van bovenaf wel een paarse bloemenzee zijn!
We slaan af naar het zandweggetje dichtbij ons huis. Ik parkeer de auto zo’n 200 meter van ons huis af. Je moet dan nog een klein zandweggetje in om het huis te bereiken en dat stukje wil ik met ze te voet doen.
Aan mijn linkerhand loopt Bob. Aan mijn rechterhand Guus. En samen lopen wij naar mijn ouderlijk huis. Ik krijg een brok in mijn keel… met mijn kindjes dit pad oplopen met al die mooie herinneringen is heel speciaal.
We komen aan bij het grote hek en een vriendelijke dame begroet ons. Het huis is nu een school, we mogen binnenkomen. We wandelen door de tuin (een hectare groot denk ik) en mogen ook het huis (de school) in. Onze keuken, de speelkamer waar Marloes en ik uren doorbrachten, de woonkamer, grote deuren naar het terras, lange gang met alle (slaap)kamers… Bijzonder om hier te lopen. De kinderen rennen door de gangen en vragen van alles.
Het huis zat vroeger strak in de verf met een weelderige tuin. Daar is nu helaas niet meer zoveel van over. Maar de mooie herinneringen zijn er volop.
Daarna wandelen we vanuit huis naar mijn lagere school. Zien het hekje waar ik dan doorheen liep. Ik vertel verhalen over ons tropenrooster; elke dag tot 13.00 uur naar school en ’s middags altijd buiten spelen en zwemmen met onze vriendjes. Later elke middag naar de tennisbaan.
Dat werd ons volgende ritje. We rijden langs mijn kleuterschool naar de tennisbaan (Gymkhana Club) waar ik heel hartelijk word ontvangen door Nico. Nico was vroeger een ballenjongen en is nu de tennisleraar. Ja, er waren ballenjongens bij de Gymkhana Club. Niet dat wij nou proftennissers waren, maar deze straatkinderen verdiende zo een centje.
Bob heeft zin om even te tennissen en gelijk staat een jongen op die hem een racket leent en wel een bal met hem wil slaan. Ondertussen zijn deze ballenjongens echte tennistalenten die hele dagen oefenen. Als ze een sponsor vinden lukt het sommigen om verder te komen. Mijn vriend Eddy is volop bezig met de “Youth Development Program”. Ik kom een paar vrienden van mijn ouders van vroeger tegen en ondanks dat we elkaar niet vaak zien kletsen we alsof het gister was; het voelt als vanouds.
Daarna maak ik een ritje door het centrum en laat ik ze de vele winkels zien. De jongens zijn onder de indruk van alles waar we langs rijden. De mensen, armoede, rijkdom, de prachtige Meru berg…
Het is warm en we besluiten terug te rijden naar de lodge. Tijd voor een duik in het verfrissende zwembad en een heerlijke lunch met vrienden en collega’s.
16 oktober – Tarangire Nationaal Park
Eindelijk op safari! Om 08.30 uur worden we door onze gids Zeph opgehaald in de grote safari landcruiser.
We rijden eerst langs het kantoor. Mijn collega’s Odilia, Vincent, Rose en Lauren zijn ontzettend blij om Bob en Guus te zien na alle verhalen en foto’s die ze hebben gezien. Bob kruipt achter de computer om tante Marloes op kantoor een mailtje te sturen. Ineens staat Mozes voor me. Mozes is de zoon van Gabriel, onze kok vroeger thuis. Wij hadden thuis een tuinman, schoonmaakster (tevens onze nanny) en Gabriel. Alle drie waren ze onze grote vrienden waar we mee opgroeiden. Bij Gabriel zaten we dagelijks op het aanrecht te kletsen… natuurlijk met de vraag wat we vandaag gingen eten. ‘Je krijgt vandaag niet te eten’ zij hij dan altijd met een glimlach.
Hoe Mozes wist dat ik hier ben weet ik niet, maar hij is afgestudeerd als kok en zoekt een baan. Hij zag zijn kans en kwam naar het kantoor in de hoop dat ik hem zou kunnen helpen aan een baan. Ik heb een goed woordje voor hem gedaan in de hoop dat hij binnenkort als kok aan de slag kan. Kans is dat hij in juni een baan heeft.
Na dit gezellige bezoek starten we aan onze safari. Eerst nog even een stop bij een winkel om een grote doos koekjes, frisdrank (Fanta orange natuurlijk!) en biertjes te kopen. Want hoe fijn is het om tijdens je safari te genieten van het uitzicht met een drankje in je hand!
We rijden de stad uit en de uitgestrekte vlaktes in. We stoppen bij een Maasai markt. Een enorme markt waar men vanuit allerlei hoeken komt om hun waar te verkopen. Groente, fruit, koeien, kippen, geiten, kleding etc. Vanuit de auto kijken wij toe en ik leg uit wat hier allemaal gebeurt. Guus ziet de kippen. Die worden per 5 op hun kop gedragen met een touwtje om hun poten. Guus kijkt, vraagt wat er gebeurt en ik leg zoveel mogelijk uit over het hoe en waarom. Om te verzachten wat er werkelijk met de kippen gaat gebeuren vertelt Zeph dat de kippen gehouden worden voor hun eieren.
We rijden weg en Guus barst in tranen uit. Zo diep en intens heb ik hem nog nooit zien huilen. Ik vraag hem wat er aan de hand is en hij geeft aan dat hij het heel erg vindt hoe de kippen worden vastgehouden. Ineens merk ik een cultuurverschil voor mijn kinderen en hoe ik daar niet op voorbereid ben. Ik ben hier opgegroeid en heb dit van kleins af aan gezien. Zelfs hoe een kip letterlijk zonder kop rondrende omdat hij van een slachting ontsnapte. Voor mij is het ‘gewoon’ hoe de dingen hier zijn en stel je er eigenlijk geen vragen bij.
Ik probeer Guus te kalmeren maar het lukt mij niet. Met die prachtige grote ogen van hem kijkt hij zo verdrietig en de tranen en diepe snikken blijven aanhouden.
Zeph vraagt of Guus wil dat hij naar de politie gaat, om aan de politie te vertellen dat mensen zo niet met hun kippen mogen omgaan. Guus vind dat een goed idee en kalmeert wat. Zeph rijdt iets verder en stopt bij de politie die langs de weg staat en maakt een praatje met haar. Verteld dat er een intens verdrietig jongetje in de auto zit. De politie ‘speelt’ het spel mee, komt naar de auto, kijkt naar Guus en doet haar duimen omhoog ter kennisgeving dat ze het verhaal begrijpt en er iets aan gaat doen. Guus is tevreden en rustig rijden wij door.
We slaan af richting Tarangire Nationaal Park en tellen af als we bijna bij de ingang zijn! Dit park is ook een soort van thuis. Vroeger gingen Marloes en ik met onze ouders vaak een weekend naar Tarangire Nationaal Park, naar dezelfde lodge. Na de papieren formaliteiten en het betalen van het entreegeld rijden we het park in. ‘Mamaaa! Een zebra!’ Het eerste dier die ze in het wild zien. Bob en Guus gillen het uit en Guus maakt met zijn geleende fototoestel van oma zijn foto’s. Zeph vraagt: is een zebra wit met zwart? Of zwart met wit? Goeie vraag… hij schijnt zwart te zijn met witte strepen. De zebra’s lopen samen met de gnoes. Waarom is dat vraagt hij de jongens. Deze dieren vullen elkaar aan in het wild. Een zebra kan goed zien, een gnoe kan goed horen en zo zijn ze samen sterker. De zebra’s en gnoes lopen allemaal dezelfde kant op. Waar gaan ze heen vraagt Zeph? Blijkbaar naar de rivier om water te drinken.
Wij rijden naar Tarangire Safari Lodge waar we een nacht verblijven. Deze lodge heeft het mooiste uitzicht die er bestaat! Uitzicht over het park en de Tarangire River. Met het blote oog zie je de dieren beneden lopen; op dit moment olifanten, giraffen en buffels. Onderweg naar onze tent lopen er impala’s op het pad. We gooien onze tassen van ons af en springen gelijk het zwembad in. Tijd voor lunch en een paar uur afkoelen in het zwembad.
Om 16.00 uur wanneer het iets koeler is spreken we weer met Zeph af en gaan we op safari. Olifanten giraffen, bavianen, impala’s, buffels, 2 leeuwen in de rivierbedding naast een dode zebra, gieren die in de boom staan te wachten. Na een paar uur rijden we terug naar de lodge en genieten van het prachtige uitzicht terwijl de zon ondergaat. Wat een fantastische eerste safari dag!
In de tent laat ik alle doeken open zodat we het briesje kunnen voelen en morgenochtend de zon kunnen zien opkomen. Als een blok vallen we met z’n drietjes in slaap.
17 oktober – Tarangire Nationaal Park
Na wat pannenkoeken en een lekkere omelet gaan we ’s ochtends vroeg op safari. En wat voor een! Wij zien 3 cheeta’s op de vlaktes! Waarom leven cheeta’s op deze vlaktes vraagt Zeph? Bob weet het: zodat ze hun prooi goed kunnen zien. We zien een groep met wel 40 olifanten. Iets verder 4 luie leeuwen (1 mannetje met 3 vrouwtjes) die liggen te slapen. Een vrouwtje is heel oplettend want er loopt een Red Buck in de verte. Maar die loopt aan de andere kant van de rivier dus de leeuw waagt geen poging om aan te vallen. We zien tientallen buffels die over de weg rennen en een hoop stof veroorzaken. Nog meer olifanten met kleintjes en heel veel vogels. Een super ochtend!
Een lange safari is niet voor de kinderen weggelegd. Daarom zo fijn dat we (wanneer ze er genoeg van hebben) terug kunnen rijden naar de lodge in het park.
We rijden terug voor een heerlijke duik in het zwembad en vervolgen onze reis naar Lake Manyara Nationaal Park. We hebben een lunchpakketje mee en onderweg vraagt Bob of hij zijn banaantjes aan 2 kinderen langs de weg mag geven. Ontzettend lief… we stoppen.
Het is overal kurkdroog. Hoog tijd dat de regens hier gaan beginnen. De kinderen valt op dat er een man met 2 emmers water langs fietst. Hij heeft er waarschijnlijk uren voor gefietst want voorlopig komen we geen waterbron tegen. Dat maakt indruk. Die 2 emmers water gebruikt hij voorlopig om te kunnen koken, eten, wassen etc. Daar moet je dan zuinig mee omgaan anders moet hij weer uren fietsen. Wij draaien gewoon de kraan open… oneindig lijkt water vaak te zijn.
We rijden door het kleurrijke dorp Mto wa Mbu vlak voor het Lake Manyara Nationaal Park. Een dorp met lokale winkels, markten, plantages, dames langs de weg die van alles verkopen. Daar is ook ons ‘activity centre’. Van daaruit organiseren wij met Explore Tanzania excursies door het dorp; wandelen, fietsen, tuk tuk en een heerlijke lokale lunch. Echt kennis maken dus met het lokale dorpse leven. Dat gaan we morgen doen!
18 oktober – Lake Manyara
Vandaag is een niks dag! Toch niet naar het dorpje, maar een dagje relaxen bij de lodge. We verblijven in een lodge boven op de Rift Valley (Grote Slenk) met onder ons het Lake Manyara Nationaal Park. Vanuit het zwembad is er prachtig uitzicht op het park waar we ook nog in gaan. Bij het zwembad vermaken wij ons het grootste deel van de dag. Er komen bavianen een slokje drinken, Bob en Guus zwemmen en spelen volop. Er is ook een pooltafel, we kaarten wat en de kinderen werken hun reisdagboekjes bij. Heerlijk om tijdens zo’n safari met kinderen een ‘rustdag’ in te plannen. ’s Middags betrekt het beneden bij Lake Manyara helemaal. Wij zien regen aankomen, fijn voor de bevolking, dieren en landbouw! Er is blijkbaar ook meer wind, want een enorme stofwolk blokkeert ons zicht op het meer. Ineens kijken we uit op stof in plaats van het meer. De kinderen bellen uitgebreid met papa, wat hebben ze nu al vele prachtige verhalen voor hem!
19 oktober – Lake Manyara Nationaal Park
Vanochtend zijn wij met Zeph het dorp Mto wa Mbu ingereden. Vanaf de lodge rijden we de Rift Valley af en zijn we in ongeveer 15 minuten midden in het dorp.
Het is donderdag en dan is er markt. Niet de gewone markt die elke dag in Mto wa Mbu is, maar de echte lokale Maasai markt. Kleding, schoenen, groente en fruit, koeien, geiten, kippen etc. Guus is buiten zijn comfort zone en blijft liever met mij in de auto. Ik respecteer dat en laat Bob samen met Zeph en Chrisple de markt oplopen. Fantastisch vindt hij het en samen met de mannen loopt hij een rondje.
We kopen een ketting en armbandje van de Maasai dames bij onze en rijden terug naar Mto wa Mbu.
We gaan in Mto wa Mbu op de lokale markt filmen om deze excursie die wij organiseren te promoten. We wandelen over de markt met vele prachtige stoffen, stapels groente en fruit, lokale kookbenodigdheden en handwerk. De perfecte plek om een souvenir te kopen; je moet dan wel een ster zijn in het afdingen!
We zien allerlei fruit soorten en bananen in alle soorten en kleuren (rode, groene en gele).
We rijden verder door het dorp en de prachtige groene plantages, parkeren de auto en wandelen langs de vele bananenbomen naar een restaurantje voor een lokale lunch. Onderweg krijgen we uitleg over de bananenbomen en zien we hoe prachtige dingen gemaakt worden van het schors.
Dit is niet je typische restaurant. Maar een paar tafels en stoelen onder een rieten dakje waar een lokale dame de heerlijkste lokale gerechten kookt. Jaren geleden zijn wij met deze samenwerking gestart voor onze gasten, een fantastische manier om kennis te maken met de Tanzaniaanse keuken; gebakken banaan, pilau, gekookt vlees, spinazie… heerlijk is het!
Terwijl de kippen kakelen en de katjes spelen genieten wij van onze lunch. Bob en Guus zien een kleine kitten, daar moet natuurlijk mee gespeeld worden!
Voldaan wandelen we terug naar de auto en rijden door naar het Lake Manyara Nationaal Park dat op nog geen 5 minuten van het dorp ligt. Bij de ingang is de Treetop Walkway. Een wandeling via bruggen en houten platforms hoog in de bomen, door onze lokale partner Wayo Africa gebouwd. Het is een prachtige wandeling en we zien vele aapjes en vogels hoog in de bomen.
En dan start onze safari in het Lake Manyara Nationaal Park. Weelderig groen door ondergronds water dat altijd het park in komt. Giraffen, bavianen, olifanten, zebra’s, wildebeesten, hagedissen. Aan het eind van de middag komen wij aan bij ons Green Camp aan het Manyara meer, midden in het park. Bob is in de auto wat zenuwachtig over onze verblijfplaats; tenten midden in de natuur. Hij stelt heel veel vragen over wat hij mag verwachten en ik merk dat hij het wat spannend vindt. Aangekomen in het kamp kijkt hij adembenemend rond. “Mama, dit is de gaafste plek tot nu toe!” De angst voor het onbekende is weg en zodra onze tassen in de tent staan en we een koud drankje hebben gedronken wil hij gaan wandelen! Er lopen zebra’s in de verte. Prachtig om te zien hoe hij hier midden in de natuur volledig ontspant, geniet en totaal geen angst voelt. Zo hoort het te zijn.
Samen met de gids wandelen de kinderen een stuk richting het meer.
Het begint schemerig te worden en Bob en Guus hebben de grootste lol bij de keuken samen met de crew van het kamp. Ze helpen wat met koken en spelen een spelletje een Zeph. Ze zingen, dollen met elkaar en ik hoor ze gieren van het lachen. Guus helpt met het ophangen van de lantaarns rondom het kamp.
Het warme water is in de grote zak in de tent gevuld zodat we heerlijk kunnen douchen.
We zitten een half uurtje bij het kampvuur (natuurlijk bestel ik een gin & tonic) voordat we aan tafel gaan. De jongens houden het bijna niet meer vol maar eten toch nog wat.
Na zo’n dag vol indrukken til ik ze hun bedjes in…
20 oktober – Rhotia
Vanochtend genieten we van een heerlijk ontbijt waarna we het park uit rijden naar het dorpje Rhotia dat op ongeveer een half uur van Lake Manyara National Park ligt.
We verblijven twee nachten in Rhotia Valley Tented Lodge. Een prachtige lodge door Joris & Marise opgezet waarbij de winst van de lodge naar het naastgelegen weeshuis gaat. Een prachtig initiatief wat nu uitgebreid is met een eigen moestuin, koeien, bakkerij en zuivelfabriek.
Bob wil heel graag voor de kinderen van het weeshuis iets meenemen. Speelgoed krijgen ze al volop, dus ik stel voor om op de markt fruit voor de kinderen te kopen. Dat is voor hun een echte traktatie!
Onderweg stoppen we bij een aantal dames waar Bob twee enorme bananentrossen koopt. Onderweg naar de lodge zie ik dat er langs de weg suikerriet wordt verkocht. Ik vraag Zeph te stoppen want dat moeten mijn kinderen proeven!! Heerlijk vinden ze het.
Tegen lunchtijd komen we aan bij Rhotia Valley Tented Lodge. We nemen hier afscheid van onze lieve gids Zeph omdat we hierna naar Serengeti vliegen en daar een nieuwe gids op ons wacht. De kinderen moeten nog heel hard met hem knuffel en hun net geleerde handgebaren met hem oefenen. Ze hebben er een vriendje bij!
De kinderen nemen gelijk een duik in het zwembad, spelen met de hondjes, genieten van een enorm bod spaghetti bolognese.
We spreken met Joris af dat Bob de bananen om 17.00 uur aan de kinderen mag geven als ze klaar zijn met hun huiswerk. Bob vraagt zo’n beetje elk kwartier of het al 17.00 uur is. En dan is het eindelijk zover! Bob rent naar zijn grote mand vol bananen en samen tillen wij die naar de naastgelegen heuvel waar de kindjes aan het spelen zijn. Heerlijk smullen ze van hun banaan! Vervolgens geven Bob en Guus ze nog wat speelgoed die zij zelf thuis niet meer hoefde te hebben. En samen spelen ze nog wat tot de zon ondergaat.
21 oktober – Rhotia Valley Tented Lodge
De kindjes bij het weeshuis hebben vanochtend van 9 tot 12.00 uur op speelse wijze les… Het is ten slotte zaterdag, dus niet echt school maar wel een ochtend knutselen, puzzelen, tekenen etc. Bob en Guus zijn erg enthousiast om met ze mee te doen en vermaken zich daar de hele ochtend.
Bob stelt voor om de suikerriet die we over hebben onder de kinderen te verdelen. Nog een heerlijk snoepje!
’s Middags lunchen we gezellig met Joris en Marise en later brengen we een bezoek aan de Coffee Corner van Rhotia Valley Tented Lodge aan de hoofdweg bij het dorp Karatu. Een prachtige plek met bijzonder mooi uitzicht waar je kan genieten van een heerlijke lunch en goed kopje koffie. Leuke plek voor een stop als je onderweg bent naar de Ngorongoro Krater!
22 oktober – Serengeti Nationaal Park
Vandaag vliegen we ’s ochtends vroeg naar Serengeti National Park. We komen net op tijd op het vliegveldje bij Lake Manyara aan en worden keurig door de piloot van Regional Air opgewacht.
We vliegen over het Manyara meer en de Ngorongoro Krater. Het is een heldere dag en we hebben prachtig uitzicht. De Nederlandse pilote laat Bob voorin naast haar zitten en hij mag heel even sturen. Trots dat hij is!
Op de landingsbaan in Serengeti National Park kom ik onze klanten tegen die vol enthousiasme over hun reis met onze gids Prim vertellen.
Wij worden ontvangen door gids Imma en samen met hem rijden wij naar ons Green Camp in Noord-Serengeti. Onderweg zien we zes leeuwen rondom een boom dutten. We zijn in de Serengeti!
Aangekomen bij het kamp verkennen de kinderen vol enthousiasme onze tent en maken kennis met de camp crew. Tafeltennis batjes worden tevoorschijn gehaald en op het gras spelen ze met een van de obers.
Na een heerlijke lunch hangen we wat bij het kamp. De locatie is zo met het weidste uitzicht over de Serengeti vlaktes die je je maar kunt voorstellen! Hier kan je uren zitten kijken.
Einde middag wil Bob nog graag een paar uur op safari en samen met Imma gaan we van 16.00 tot ongeveer 18.00 uur nog op pad. Guus blijft met de crew achter in het kamp. We zien struisvogels met kleintjes, giraffen, veel olifanten waarvan 1 met een slagtand andersom. Het was heerlijk om met Bob op pad te zijn. Ik zie dat hij geniet van de natuur en dieren.
23 oktober – Serengeti Nationaal Park
Een relaxed ochtendje in het kamp. De kinderen liggen na het ontbijt nog wel een uur in de tent. Ze kijken een filmpje op mijn laptop en spelen UNO. Ze hebben zo hun eigen spelregels bedacht en hebben enorm veel lol.
Zo kan ik ook even rustig koffie drinken en brainstormen over het bedrijf met weids uitzicht over Serengeti Nationaal Park.
We rijden halverwege de ochtend naar ons wandelkamp op ongeveer 30 minuten rijden vanaf het ‘main camp’. Dit is een waanzinnig kamp aan een rivier die nu droog ligt; er zijn nog wel plassen water. Het stikt hier van de wildebeesten, constant horen wij rennende hoeven om ons heen.
Bob wil weer aan de wandel! Die voelt helemaal nergens ook maar enige vorm van angst, mooi is dat.
Na de lunch is er wat meer bewolking waardoor het iets koeler wordt en we een stuk kunnen gaan wandelen over de rotsen in de rivierbedding samen met Imma en een bewapende ranger. We moeten door een geul lopen en zien een groot spoor van een krokodil. Een heel vers spoor dus hier moeten we snel uit.
We wandelen en zien heel veel moois, ook allerlei botten die de kinderen verzamelen en fotograferen in het kamp.
Na een uurtje wil Bob weer wandelen… haha.. Hij loopt naar de crew en zegt ‘can we go for a walk?’
Hij gaat weer op pad met Imma, de parkwachter en ober van het kamp. Ik gluur naar ze met de verrekijker. Ze doen de radslag, gooien met olifantenpoep. Bob ligt telkens in een deuk en ik herken mijzelf tijdens mijn jeugd. Spelen met lieve mensen. Ik zie weer hoe bijzonder lief Tanzanianen zijn, de kinderen van je ‘afpakken’ en ze met de simpelste dingen vermaken. Zo leefde en speelde Marloes en ik vroeger ook. Bob wordt opgetild en van de een naar de ander overgegooid… grootse lol!
Tijdens de schemer genieten we van een drankje bij het kampvuur en Bob en Guus doen een wedstrijdje wie de hoogste toren met steentjes kan bouwen.
Bij kaarslicht eten we een heerlijke hap met brullende leeuwen en hyena’s op de achtergrond.
Met z’n drietjes kruipen we in ons koepeltentje… heel gezellig. Guus wordt ’s nachts wakker dat hij niet kan slapen. Ik trek hem naar mij toe en binnen een minuut valt hij in mijn armen in diepe slaap tot we wakker worden gemaakt door de opkomende zon.
24 oktober – Serengeti Nationaal Park
We vertrekken vroeg naar landingsbaan Kogatende in Serengeti. Onderweg zien we een neushoorn! Die stond nog hoog op Bob zijn wensenlijst. Guus valt in slaap op een stoel met zijn benen op mijn schoot; hij slaapt ook overal.
De vlucht is wat hobbelig onderweg naar Arusha. Aangekomen in Arusha pak ik mijn kans om nog even mooie lokale spullen te kopen; mijn favoriete Indiase snack Chevro en daarna gaan we shoppen bij de Maasai markt. We kopen prachtige Maasai kettingen en prachtige souvenirs die ter plekke door de dames worden gemaakt.
We rijden door maar Rivertrees Country Inn waar we een dagkaart hebben. Hier kunnen we rustig lunchen, de kinderen badderen en ik geniet van een lange en warme douche na de safari. Aan echt schoon blijven denk je dan niet. We hebben onderweg weer suikerriet gekocht wat ik in stukken hak voor de kids.
Aan het eind van de middag worden we naar het vliegveld gebracht en ‘s avonds reizen we door naar Amsterdam. De kinderen willen wel en niet naar huis. Wel om papa, familie en vrienden te zien. Niet omdat ze Tanzania zo mooi vinden. Ze zijn verliefd geworden op ‘mijn Tanzania’ en weten nu iets beter waar mama vandaan komt. Ze praten honderduit over alles wat we mee gemaakt hebben.
Thuis aangekomen knuffelen we heel lang met onze lieve hond en nemen hem mee naar het bos. Hooguit kom je hier een hert of zwijn tegen. Mooi om dat contrast nu samen met ze te kunnen ervaren. We bekijken de bomen en de paddenstoelen zijn er volop. Ook hier genieten we van de natuur.
Ik ben ook blij om weer thuis te zijn. Na al die jaren is Nederland nu ook mijn thuis. Daar waar mijn liefste familie is. Daar waar ik met volle passie samen met mijn zusje Marloes de mooiste reizen naar Tanzania organiseer, met de weet dat ik snel weer naar mijn andere thuis terug kan.
